Ieder jaar zou Pearce hetzelfde ritueel uitvoeren – inmiddels getrouwd met een andere vrouw en trotse vader van kinderen: steeds legde hij het onder de kerstboom, en steeds wilden zijn kinderen het uitpakken. ’Nee’, was het antwoord.
Op een dag was zijn vrouw het beu. Die bepaalde dat het pakje niet meer onder de kerstboom thuishoorde. Sindsdien pakt Adrian het ieder jaar even vast, om het vervolgens terug in de kast te stoppen. Tot dit jaar: nu probeerde hij oude telefoonnummers van Vicky te bellen, zonder resultaat.
Wat zou hij haar zeggen? Dat weet Adrian zelf ook niet. Maar het pakje blijft voorlopig onaangeroerd. Eerst hoopte ik dat we elkaar ooit zouden zien. Dan konden we het samen openen. Nu is het een ritueel geworden: het cadeautje oppakken, en het plezier beleven om het niet te openen. Misschien wil ik niet eens weten wat erin zit. Het is spannender om het nooit te openen.
